Kop van Zuid

Wat is het mooi in Rotterdam, en dan vooral op de Kop van Zuid. Het wordt daar volgebouwd met leuke dingen: theater, filmhuis, fotomuseum, restaurantjes. En op al die lege haventerreinen is nog voldoende ruimte voor veel meer. Het wordt dus alleen maar leuker - hoop ik.

En dan is er nog steeds Hotel New York. Ik was er dit weekend. Gietijzeren trappen, hoge plafonds, en kamers die zo mooi zijn dat je er gewoon niet uit wil. Dat hebben we overigens wel gedaan, onze kamer verlaten. We hadden namelijk meer te doen. In een recordtijd hebben we een high tea gedaan, de buurt verkend, in een restaurantje, genaamd Citroen, gegeten, een museum bezocht en gewinkeld. En dat allemaal in 24 uur, en dat is inclusief slapen. Ik begrijp nog niet hoe we het gedaan hebben, maar het is gelukt. En het was leuk.

Wordfeud

Tess van zeven kwam gisteren uit school en het eerste wat ze vroeg was: Heeft Stefan al gespeeld?! Echtgenoot Ronald viel gisteren in slaap met de iPad nog in zijn handen, althans, bijna. Hij lag op het tafeltje naast het bed. Ons huis is in de ban geraakt van Wordfeud. Ineens was het spel er, en het lijkt erop dat het nog wel even blijft. Cas en ik zijn de enigen waar Wordfeud geen vat op lijkt te hebben. Bij Cas is dat waarschijnlijk omdat hij pas vijf is. Bij mij is het omdat ik gewoon niet goed ben in dit soort spelletjes. Ik denk te langzaam.

Toen ik de eerste keer hoorde over Wordfeud had ik er grootse ideeën bij. Het is sowieso een bijzondere naam. Op internet verschenen allerlei berichten over het spel én echt iedereen leek het te spelen. Dat moet dan wel iets heel bijzonders zijn, dacht ik. Maar wat blijkt, het is gewoon Scrabble. Niets meer en niets minder. Nou ja, je speelt het via internet, dat maakt het natuurlijk wel anders. Maar verder kan ik niet heel veel verschillen vinden. Slimme vent (of dame) overigens die dit bedacht heeft. En wat zou het volgende online-gezelschapsspel worden dat de wereld gaat veroveren? Rummikub misschien?

Ninja

Ons anti-geweldbeleid werkt niet. Een week geleden lag er ineens een pijlenboog in huis. Gewonnen op de kermis. Het mes dat in hetzelfde pakket zat, konden we na een goed gesprek afnemen, maar de pijlenboog is gebleven. En gisteren heeft Cas ons veto op de LEGO ninja-poppetjes omzeild. Hij heeft ze gewoon zelf gemaakt. De gelijkenis is treffend.

Kamp

Vandaag Tess uitgezwaaid. Ze ging op kamp. Alle ouders stonden op de stoep te wachten tot hun kinderen naar buiten zouden komen. Toen dat gebeurde werd er flink gezwaaid, gezoend en gelachen. De meeste kinderen waren gekleed in oer-outfits (het thema van het kamp is namelijk de oertijd in Schotland - hoe verzinnen ze het). Ouders waren vooral gekleed in werkpakken. Ik was ontroerd toen Tess met haar beste vriendin langsliep. Handen stevig vast en een smile van oor tot oor, ook een beetje zenuwachtig.

Het kamp is drie dagen, of eigenlijk twee en nog een beetje. De dagen zijn van het begin tot het eind gevuld met spelletjes, eten, toneel en in het bos rennen. Een groot feest dus. En ik kan het weten. Ik was er vorig jaar ook bij.

Fiets

Hij is echt prachtig - m’n nieuwe fiets. Die andere, mijn oranje, begon al aardig uit elkaar te vallen. Hij bleek een stuk minder stevig dan ik had verwacht. Eerst viel de standaard eraf, toen het spatbord en als laatste die beschermers aan de zijkant. De fietsverkoper begreep er niets van. ‘Is een hele degelijke fiets, mevrouw.’ Nou - bij mij dus niet. Maar deze gaat vast veel langer mee. Ik heb ook wat minder te sjouwen, nu Tess en Cas zelf fietsen.

Een klein minpuntje, overigens. Toen ik gisteren naar de sportschool moest, durfde ik niet op m’n fiets te gaan. Ik was bang dat tie gestolen zou worden.

Bizons

Wakker worden op een camping na een feestje. En dan met z’n allen ontbijten aan een lange tafel. Dat is zo leuk! Daar word ik echt blij van. Net zoals dat strand van vorige week. En dan zat het weer ook nog ’s enorm mee. Althans, in regio Arnhem. Een half uur verderop spookte het op de weg en was het zwaar weer.

Na het ontbijt vertrokken Ronald en ik weer naar huis - met een kleine omweg langs Oortjeshekke. In hotel Oortjeshekke waren we zevenenhalf jaar geleden ook. Ik was toen hoogzwanger en werd tijdens een wandeling langs de bizonbaai ingesloten door een groepje harige bizons. Echt waar. Die naam is er dus niet voor niks. De bizons zagen we deze zondag niet - maar Oortjeshekke was er nog. Een beetje drukker, dat wel, maar nog steeds met heerlijke koffie en appeltaart.

Strand

Bijzonder toch, hoe een plek soms geweldig kan zijn en op andere momenten vreselijk. Neem het strand. Op een dag met dertig graden vind je mij niet op het strand. Over mensen heen lopen, ongelofelijke hitte, lawaai van radio’s en kinderen. Ik kan weinig situaties bedenken die ik erger vind.

Maar ’s avonds op het strand zitten na een warme dag. Dat is heerlijk. We waren zaterdag op het Katwijkse strand. Toen we net kwamen was het nog iets te druk. Maar al gauw liep het strand leeg en konden we met onze voeten in het zand staren over de zee.

Achtergrondmuziek

Ik heb een iPod shuffle. Dat is een kleine MP-3speler die je kunt vastklippen aan je kleren. Afgelopen week was ik in de sportschool. Ik had m'n kleine muziekapparaatje aanstaan terwijl ik aan het rennen was en later ook bij de buikspieroefeningen. Precies in mijn blikveld waren een paar gespierde mannen hele stoere oefeningen aan het doen. Ik keek naar ze en luisterde tegelijkertijd naar de sprookjesachtige muziek van Amelie. En toen gebeurde er iets raars. Die hele stoere mannen kregen ineens iets schattigs. De bewegingen werden bijna danspasjes. Ik kon m’n ogen er niet vanaf houden.

Ik kende dit effect overigens al. Ik had namelijk al eerder ervaren hoe het is om muziek op je oren te hebben terwijl je de wereld om je heen observeert. In de bus, trein of gewoon op straat. Alles ziet er ineens anders uit als je naar muziek luistert. Het is bijna alsof je in een film zit met achtergrondmuziek. Het klinkt misschien raar of vaag, maar probeer ’t is. Doe een MP3-speler in je zak, zet hem aan en ga de straat op. Of ga een tijdje in het station zitten met muziek op je oren. Ik weet zeker dat de wereld er dan even heel anders uitziet.

Zwemmen

Tess heeft haar C-diploma! Wat begon als een moeizame strijd - jaren in de eerste drie badjes - is nu veranderd in een succesvol verhaal. Tess maakte vrijdag een koprol in de lucht om daarna met een plons in het water te belanden. En ze liet een mooie borstcrawl zien. Prachtige, langzame slagen door het water heen. De duik was nog wat plat, maar ja, er moeten altijd leerpunten zijn.

De volgende stap is: Zwemvaardigheid 1, daarna 2, 3 en dan het doel waar het allemaal om gaat: Snorkelen. We hebben een soort Inge de Bruyn in huis - maar dan een leukere.

Storm

Onweer, dat was gisteren het onderwerp van de dag. Op Twitter, het nieuws, als je een gesprek had met echte mensen. Iedereen wachtte op de storm. En toen kwam die maar niet. Ik voelde spanning: als het maar niet te heftig wordt en laat Cas nog wel z'n waterfeestje hebben op school. En een lichte teleurstelling: hij komt toch wel, die storm?!

Gisteravond is de storm toch gekomen - niet zo zwaar, hier, als voorspeld. Maar toch flinke donderslagen en regen. Net genoeg om mij een excuus te geven om niet te gaan sporten.

Spelen

Gisteren na school stond Cas op het speelplein. Hij wilde wel met iemand spelen, maar met wie? Altijd lastig. En dan is het ook nog eens zo dat Cas alleen thuis wil spelen. En dat kan de onderhandelingen flink vertragen. ‘Maar ik was de vorige keer al bij jou!’ En daar sta je dan als moeder. Je vindt dat het vriendje groot gelijk heeft, maar je weet ook dat Cas onvermurwbaar is in dit soort zaken. Als hij thuis wil spelen, dan wil hij thuis spelen. Een paar maanden geleden zijn we begonnen met een vel met nummers. Elke keer dat hij ergens anders speelde, leverde hem een sticker op, met als beloning skeelers. Er zitten volgens mij nu drie stickers op.

Het blijft een aandachtspunt, dat spelen. Maar ik ga niet meer pushen. Daar wordt niemand gelukkig van. Toen Cas gisteren zijn keuze gemaakt had, het werd zijn meest favoriete vriend, bleek deze naar de BSO te moeten. ‘Maar morgen kom je toch op m’n kinderfeestje, zei de vriend.’ Kinderfeestje?! Daar wisten we nog niets vanaf. Was er misschien een kaart kwijtgeraakt? Heb ik iets gemist? Een telefoontje naar de moeder, zonet, heeft uitsluitsel gegeven. Er is vanmiddag geen feest. Wel over een paar weken, en Cas is uitgenodigd. En naar zo´n feestje gaat hij dan weer wel.

Theater

Wat een leuke kleuters vanavond. Op het toneel. Het begon al goed met een prachtige rol van Cas als speelgoedmaker. Zijn tekst: ‘sapperdeflap’ - en dat vier keer achter elkaar. De twee hoofdrolspelers waren sterk. Een van de twee zorgde, soms wat hardhandig, dat de ander goed met het gezicht naar het publiek stond.

Vince was houthakker en peuterde gezellig in z’n neus. De circusdirecteur was even vergeten wie hij ook alweer moest aankondigen. De acrobaten sprongen door een hoepel - een bewegende hoepel. Een uitdaging dus. En dan ten slotte de touwtjesspringer van wie het touw telkens achter een (nep)boom bleef hangen. Ik heb genoten van mijn avondje theater.

Mobiel

Ik weet nog goed dat we, jaren geleden, op bezoek gingen bij vrienden. We hadden een leentelefoon bij ons van het werk. Man, wat was dat interessant. Hij was grijs, supergroot, er zat een antenne op en hij was van ons. Voordat we bij onze vrienden aanbelden, belden we ze eerst even met de mobiel, zo van: ‘We staan nu voor jullie deur!’ Helaas moest hij na een paar dagen weer terug en was het over met de pret. Niet lang daarna waren we op vakantie in Milaan. Alle mannen daar liepen rond met zo’n mobiel apparaat. We keken onze ogen uit. We hoorden daar toen ook het verhaal dat Italië het enige land was waar spiegels in de telefoonwinkels hingen. Dan konden ze zien hoe de telefoon ‘stond’.

En nu. Nu is hij niet meer weg te denken, die mobiel. Iedereen heeft hem. In de trein wordt er gebeld, tijdens vergaderingen gaat hij af en in het theater worden we gewaarschuwd om hem uit te zetten. We checken onze agenda, surfen op internet en bekijken onze fotocollectie. En dan vergeet ik vast nog heel veel andere dingen, eh, applicaties. Ook ik kan niet meer zonder. En heel stiekem wil ik eigenlijk ook een iPhone, net als bijna iedereen. Alleen, ik moet nog een jaar met m’n Flex-abonnement. In 2012 mag ik pas een nieuwe. Maar hoe zou het telefoonlandschap er dan uitzien?

Fans

Buschauffeurs hebben een enorme aantrekkingskracht. En tramchauffeurs. Nooit gemerkt? Nooit gezien dat zo’n man van middelbare leeftijd na het stempelen wat blijft dralen voorin? En dan de stoute schoenen aantrekt, een stap vooruit doet, en een gesprekje met de bestuurder begint?

Ik heb dat al zo vaak meegemaakt. Fans van de chauffeur noem ik ze altijd. Ze gedragen zich namelijk echt als groupies en vinden alles wat de goede man aan het stuur terugzegt prachtig. Maar wat ik me altijd weer afvraag, is: wat vindt de chauffeur er eigenlijk van? Is hij blij met de aandacht of niet? En hoe zit het met de verkeersveiligheid?

Uit

Nog even over boeken. Ik ben nu zo’n boek aan het lezen waarvan ik niet wil dat het uit is. Ken je dat? Dat het boek steeds dunner wordt, dat je weet dat het bijna uit is, maar dat je dat niet wilt. Je wilt de mensen uit het boek nog niet kwijt, je wilt hun leven nog verder volgen. Ik heb dat maar heel soms, en nu dus ook. Het is een boek van David Nicholls: One Day. Geen zware literatuur, het tegenovergestelde zelfs, maar wel een boek over echte mensen waarvan je gaat houden. De schrijver schreef ook afleveringen van de tv-serie Cold Feet, ook zo’n topper.

Jaren geleden las ik Clarissa van Richardson. Ik was toen zo gegrepen door het verhaal dat ik me serieus begon af te vragen hoe het met Clarissa zou gaan - terwijl ik aan het werk was. Het verschil tussen realiteit en fictie was ik even kwijt. Kijk, dan heb je het als schrijver goed gedaan, denk ik. Als je lezers zo kunt inpakken.

Boeken

Mijn dochter heeft lezen ontdekt. Ze vond het altijd al interessant, ze kan het goed, maar ze was er nog niet door gegrepen. Nu wel. Nu zie ik ‘r voor het slapen gaan haar boek pakken. Ze zit tijdens een familiefeestje te lezen. En ze vertelt ons enthousiast de avonturen van de koks Riet en Piet. Ik denk dat Tess iets heel waardevols ontdekt heeft. Lezen kan je leven namelijk zo leuk maken. Pak een goed boek en je hebt er een heel nieuw leven bij met nieuwe mensen, vreemde landen en avonturen.

Ik zie mezelf op twaalfjarige leeftijd nog al die Agatha Christieboeken verslinden. In m’n kamertje op een speciale stoel las ik dan de verhalen over Miss Marple en Poirot. Later op de middelbare school had ik m’n leeslijst al vroeg klaar en ging ik gewoon verder met extra boeken. Toen ik een jaar of achttien was had ik altijd een boek in m'n jaszak. Just in case.

Ik lees nog steeds. Niet zoveel uren meer als vroeger, maar voordat ik ga slapen, toch altijd tien of vijftien minuten. En soms als ik in de trein zit of naar de kapper ga. Ik kan me dan helemaal verheugen op die coupé of kapperstoel waar ik mag lezen!

Twitter

Long time, no blog. Inderdaad. Ik was opgeslokt door Twitter. Ik had nooit gedacht dat dat zou gebeuren. Al die mensen die twitteren hoe laat ze naar bed zijn gegaan en hoe laat de wekker weer afging. Dat zou ik nooit doen. Maar nu doe ik het dus toch. Ik heb trouwens nog niet getwitterd hoe laat ik naar bed ging, en misschien één keer iets over een wekker. Maar dat twitteren is vooral een goede afleiding tijdens een werkdag. Een soort moment bij de koffieautomaat. Tekstje typen, koffie zetten en even de Twitterberichten checken.

En je komt nog ’s iemand tegen. Zo heb ik al met Sylvia Witteman getwitterd (en ze twitterde terug!) en met de V&D. Die laatste was wel een grappig geval. Ik kwam namelijk in de V&D-winkel een dame tegen die iedereen daar vroeg mee te doen aan een wedstrijd. Nou ja, wedstrijd. Je won allemaal een foto waar je zelf nog vijf euro voor mocht betalen. Niet echt een prijs dus. Dat twitterde ik ook de wereld in. Niet lang daarna kreeg ik een keurig berichtje van een PR-mevrouw, die me vroeg om toelichting te geven, in een e-mail graag - en niet een twitterbericht. Maar nog even over mijn blog. Die is er nog steeds hoor. Het is namelijk heerlijk om méér dan 140 tekens te mogen gebruiken. En ben je geïnteresseerd in mijn Twitterberichten? Kijk dan op: http://twitter.com/#!/dianevsteek