Dansen. Ziet er vast raar uit als je er vanaf een afstandje naar kijkt, maar als je het doet, is het zo leuk. Er moet wel genoeg ruimte zijn en goede muziek, maar dat is het wel. Ik had vrijdag weer eens een dansfeest. Met 40- en 50-jarigen die los gingen en die het erg naar hun zin hadden. De pubers die er waren, waren zichtbaar minder enthousiast. Ik zag er die avond een paar hangen tegen de muur. Ze bekeken het gebeuren met een vies gezicht. Kan ik me ook wel voorstellen. Dat had ik vroeger ook op de feestjes van m’n ouders. Zeker als mijn eigen ouders op de dansvloer verschenen. Ze gingen niet los dansen natuurlijk, maar dansten dan keurig de wals of de cha-cha-cha. Meestal verdween ik dan naar de wc, want er was altijd de kans op ‘changé’. En je moest er niet aan denken dat je vader dan op je af zou komen om met je te gaan dansen.Maar nu vind ik het dus leuk, al heb ik nog steeds niets met stijldansen. Ik kende vrijdag om precies te zijn drie mensen op het feest. De jarige, haar man en mijn eigen man. En die eigen man kende wel de halve zaal. Bij binnenkomst ging ik dus maar wat drinken en knoopte ik een gesprek aan met iemand die ook alleen stond. Lekker veilig. Toen we leeftijd, kinderen en banen besproken hadden, was het tijd om verder te gaan. Ik voelde de eerste ongemakkelijke stilte namelijk al aankomen. Kijk, en dan ga je dansen. Want daar heb je in principe niemand voor nodig. En ik danste tot het einde. Tot mijn man me kwam wegtrekken om met de fiets naar ons hotel te gaan. Een hotel, overigens, waar je heerlijk kunt eten (www.hoteldewereld.nl - recensie Volkskrantmagazine 17-04-2010) maar daar gaat het nu niet over.
