Controle

‘Schoenen aan.’
‘Nee, dat doe ik zelf.’
‘Oké, maar doe ze dan nu aan.’
‘Jaaa.’
‘Ik ga naar buiten en als ik terugkom, dan zijn ze aan, oké?’
‘Mmm.’ [Hij kijkt alweer naar buiten of is aan het springen op de bank]

Controle. Daar is waar het om gaat, hebben we hier in huis bedacht. Kinderen doen namelijk niet zomaar iets. Dat denken we soms wel, maar achter elk gedrag zit een behoefte. Dat heb ik geleerd. En sinds ik dat geleerd heb, proberen man en ik die behoefte overal te zoeken. En bij zoonlief is die behoefte meestal: zelf alles willen bepalen. En als dat niet lukt, tegendraads gaan doen. Nu is zo’n theorie heel mooi, en volgens mij klopt hij ook wel, maar dan komt stap twee. Hoe kom je als ouder tegemoet aan de behoefte? Vanmorgen deed ik dat door te zeggen dat hij de schoenen zelf mocht aantrekken. Stom natuurlijk, want ik weet dat hij dat niet kan. Zelfs niet met die elastische veters, die er nu in zitten. Maar ja, ik moet hem toch een stukje controle geven. En dan de hamvraag, hoe zijn die schoenen uiteindelijk aangekomen? Ik weet het niet meer. En dat is vaak waar al die theorieën mislopen. Een tijdje werkt het, maar als het echt laat gaat worden, dan doe je het toch weer op je eigen manier, zonder al te veel na te denken.

Changé

Dansen. Ziet er vast raar uit als je er vanaf een afstandje naar kijkt, maar als je het doet, is het zo leuk. Er moet wel genoeg ruimte zijn en goede muziek, maar dat is het wel. Ik had vrijdag weer eens een dansfeest. Met 40- en 50-jarigen die los gingen en die het erg naar hun zin hadden. De pubers die er waren, waren zichtbaar minder enthousiast. Ik zag er die avond een paar hangen tegen de muur. Ze bekeken het gebeuren met een vies gezicht. Kan ik me ook wel voorstellen. Dat had ik vroeger ook op de feestjes van m’n ouders. Zeker als mijn eigen ouders op de dansvloer verschenen. Ze gingen niet los dansen natuurlijk, maar dansten dan keurig de wals of de cha-cha-cha. Meestal verdween ik dan naar de wc, want er was altijd de kans op ‘changé’. En je moest er niet aan denken dat je vader dan op je af zou komen om met je te gaan dansen.

Maar nu vind ik het dus leuk, al heb ik nog steeds niets met stijldansen. Ik kende vrijdag om precies te zijn drie mensen op het feest. De jarige, haar man en mijn eigen man. En die eigen man kende wel de halve zaal. Bij binnenkomst ging ik dus maar wat drinken en knoopte ik een gesprek aan met iemand die ook alleen stond. Lekker veilig. Toen we leeftijd, kinderen en banen besproken hadden, was het tijd om verder te gaan. Ik voelde de eerste ongemakkelijke stilte namelijk al aankomen. Kijk, en dan ga je dansen. Want daar heb je in principe niemand voor nodig. En ik danste tot het einde. Tot mijn man me kwam wegtrekken om met de fiets naar ons hotel te gaan. Een hotel, overigens, waar je heerlijk kunt eten (www.hoteldewereld.nl - recensie Volkskrantmagazine 17-04-2010) maar daar gaat het nu niet over.

Laptop

Avond. Kinderen op bed, buiten begint het te schemeren. Ik zit op de bank met een kopje koffie. Lekker moment. Niets moet. Maar dan zijn er ineens die tv en die laptop. Waarmee de hele wereld binnenkomt. E-mails met vragen, nieuws, werk dat je nog kunt doen, een vreselijke soap, een agenda die je kunt bijwerken. Ik doe het mezelf aan want ik had hem ook gewoon dicht kunnen laten. De tv uit kunnen laten. Maar de aantrekkingskracht van al die media is te groot.

Een paar vakanties geleden zat ik elke avond met man voor de tent. Afwas weggewerkt, koffie, een boek op schoot en kijken naar de zonsondergang. Toen ik na die vakantie weer thuis was en het laptop/tv-moment had, deed ik resoluut m’n laptop dicht. Ik zou me niet meer gek laten maken. Wel op de bank, maar geen tv en geen laptop. Ik heb het een week volgehouden. Soms heb ik wel een avondje zonder laptop. Zoals gisteren toen ik ging sporten. Op weg naar huis keek ik binnen bij de huizen om te zien hoe de laptopsituatie daar was. Ik zag geen laptops tot mijn verbazing. Wel veel schreeuwende tv’s en een postzegelverzameling.

Een hartverscheurende nachtjapon

‘Oma droeg een hartverscheurende nachtjapon.’ Er is maar één iemand die zo’n mooie zin kan maken. Die met twee woorden meteen een beeld neerzet. Van een oude vrouw, in een bloemetjespon in een verpleegtehuis. Mijn held: Martin Bril. Ik las overigens gisteren dat de Amerikaanse schrijver Raymond Carver zijn held was. Laat dat nu ook de mijne zijn. Ik ben het laatste boek van Martin Bril aan het lezen, dat postuum uitgegeven is: Jongensjaren. Zou er ooit iemand in de Volkskrant gaan schrijven die z’n columns enigszins evenaart? Ik denk het niet, al lees ik Bert Wagendorp nu trouw. Een hele andere schrijver, maar ook goed. De dame die achterop staat en waar iedereen zo enthousiast over is, Aaf, heeft me nog niet gegrepen. Maar dat kan nog komen. Hanna Bervoets (in het magazine) wel, al vond ik haar eerste columns ook maar niks.

Beste column van Hanna is die van de supermarkt. Dat je daar soms iemand tegenkomt waar je helemaal geen zin in hebt. En dat je die persoon vervolgens ook nog ’s bij het brood, de melk en de kassa tegenkomt. Haar oplossing was: verzin een soort code waar iedereen zich aan houdt in de supermarkt. En maak daarbij een boekje met handige zinnen die je bij dit soort ontmoetingen kunt gebruiken. Briljant. Als zo’n boekje wordt uitgegeven ga ik hem kopen.

Niet weggaan?!

Je hebt van die dorpen die beetje bij beetje alle winkels en andere faciliteiten verliezen. Eerst gaat de slager weg, dan de bakker en dan ook nog eens het postkantoor. Iedereen vertrekt. Dat voelt rot hoor, als je zo in de steek gelaten wordt. Ik heb ook in zo’n dorp gewoond, alleen toen waren de meeste winkels er nog. Nu woon ik in een stad met alles op loopafstand. En ja hoor, nu gaat het mij ook gebeuren. De slager is al uit onze straat verdwenen, de kaasboer, de C1000 (wel een Spar voor teruggekregen, maar ja, geen C1000) en nu gaat ook ons postagentschap er vandoor, inclusief de pinautomaat. Waar moet dat heen?

Nu moet ik er wel bij vertellen dat er een straat verderop nog een slager is en dat er een postagentschap op vijf minuten fietsen is. Maar het gaat om het principe. Om al die winkeliers en postbanken die weggaan. Dat mag toch niet zomaar. Nog even en alle winkels verdwijnen uit onze winkelstraat. En wat komt daarvoor terug? Nog een kapper? De tiende. Ik maak me zorgen, je merkt het. Maar ik weet nog niet wat ik eraan ga doen. Wellicht later een vervolg.