Ik heb ze wel gehad. Luizen. Althans, dat herinnerde mijn moeder zich ineens. Het waren er maar een paar, zei ze. We woonden in een klein dorp en mijn oom was drogist. Ze kocht het middeltje tegen luizen daarom in het dorp verderop. Dat heb je toch minder in een stad, dat door een bezoek aan de drogist ineens iedereen weet dat je luizen hebt. En wat zou het ook eigenlijk. Het laat alleen maar zien dat we hier te maken hebben met een schoon gezin. Want die luizen komen immers alleen op schone hoofden, toch? We leven ook in een andere tijd gelukkig. Wat overigens een goed ding is, is dat mijn blog het geheugen van mijn moeder weer opfrist.Als jongste en nakomer is het helaas zo dat bij vragen over vroeger het antwoord meestal is: ‘Dat weet ik niet meer’. Dus toen ik zelf moeder werd en wilde weten of ik ooit een huilbaby was of wanneer ik ging lopen, kreeg ik daar nooit een duidelijk antwoord op. Foto’s werden er ook niet veel gemaakt van me. Ik vrees trouwens dat de geschiedenis zich aan het herhalen is. Het babyboek van mijn tweede kind is een stuk dunner dan die van mijn eerste, om maar niet te spreken over de dagboekjes die ik voor mijn kinderen maak. Die was van mijn dochter na een jaar al vol. Van mijn zoon (nu vier) is hij nog steeds niet vol. Het is dus niet raar dat de aandacht wat verslapt na je eerste kind. Maar zo’n blog helpt dus. Zal ik later ook aan mijn kinderen vertellen. Alhoewel, dan zijn ze vast aan het twitteren, of iets anders vaags.
