Trein - auto - trein - auto

De aarde warmt op, de zeespiegel stijgt en ik rijd elke dag met de auto naar m'n werk. Drie dagen maar, dat wel, maar het schuldgevoel knaagt. En waarom ga ik niet met de trein? Omdat ik dan nog meer moet rennen van creche, naar school, naar werk. Omdat ik dan nog minder tijd over houd om te werken. Omdat ik lui ben.

Maar, over een aantal maanden, vanaf 1 februari om precies te zijn, is alles anders. Dan werk ik vanuit mijn eigen huis. Dan neem ik bij externe afspraken gewoon de trein (hoop ik). Ik zal de auto en al de dingen die er bij horen zeker wel gaan missen. Het nieuws van Radio 1 waardoor ik altijd bij ben én tien keer hetzelfde nieuwsitem hoor. De gesprekken met mijn carpoolcollega. Maar ik krijg er ook wat voor terug. Vertragingen, seinstoringen, koude perrons. Maar ook onverwachte ontmoetingen. Zoals afgelopen vrijdag toen ik weer eens in de trein zat en een man met mandoline in onze coupé kwam zitten. Hij had de volgende dag een optreden en wilde daarom nu wat oefenen. Hij deed het heel zachtjes zodat we er geen last van zouden hebben.

Automaat

Zaterdag, boodschappendag. Samen met mijn zoon ga ik in de Albert Hein recht op de lege flessenautomaat af. Dan ben ik die flessen maar kwijt. Een vader met zoon stapt bij de automaat weg. “Hij doet het niet. Bonnen zijn op”, zegt ie. Ik wacht, de rij achter me groeit. We vragen een AH-meisje ons te helpen. Ze gaat weg om terug te komen met nog een AH-meisje, en daarna nog een en nog een. Even lijkt het alsof heel het personeelsbestand van onze AH XL in het kamertje achter de automaat is. “Shit”, horen we, maar er verandert niets aan de error-melding op het scherm.

’s Middags weer zo’n automaat, eentje voor geld dit keer. Ik sta af te rekenen in ons postkantoortje als een man in uniform in een kamertje achter de toonbank verdwijnt. Ik ben helemaal verbaasd als ik hoor dat dat het kamertje van de geldautomaat is. Voor mij heeft zo’n automaat nog iets magisch. Ik tik een nummer in en er komt geld uit, tot zover denk ik erover na. Maar dat er ook nog een kamer bij hoort met geld in een kluis. Dat is nieuwe informatie voor me. Postkantoormijnheer vertelt me dan een anekdote. Over iemand die geld wil pinnen als ook zo’n reparateur aan het werk is en die een beetje staat te schelden op de automaat. En dan begint de automaat ineens tegen hem te praten. “Dat was effe schrikken voor die pinner.” Was ik ook van geschrokken, denk ik.

Zusje

Het einde van een film, is dat belangrijk? Ja, zeg ik. Want in een film zit toch een opbouw. Van inleiding naar de opbouw van de spanning en uiteindelijk naar het slot. Soms is zo'n slot goed zoals bij een 'lekker-gevoel-film' waarbij je met een glimlach de bioscoop verlaat. Soms is het open. Dat vind ik minder, al geeft zo'n film ook wel weer veel gespreksstof. Maar, wat als je niet weet hoe een film eindigt? Niet omdat het een open einde is, maar gewoon omdat de film stopt net voordat de film afgelopen is. Welk gevoel geeft dat?

Dat is niet leuk. Zwaar #@-## zou je kunnen zeggen, behalve dan dat ik dat soort woorden nooit gebruik. Ik heb het overigens wel al drie keer meegemaakt: een film kijken en het einde missen. We hebben namelijk een systeem thuis waarbij de computer films voor ons opneemt. Heel handig zo'n systeem, dat wel, maar niet zonder fouten. Als een film veel later afgelopen is, begrijpt de computer dat niet en heb je dus geen slot. Zoals vanavond toen ik samen met man de film 'Zusje' keek. En vorig jaar Kerst, toen keken we 'Love Actually'. En weer wat eerder 'All The Presidents Men'. De eerste keer dat je zoiets meemaakt is vooral heel frustrerend. De tweede keer ben je verbaasd. Vanavond moesten we lachen. Volgende week dus maar naar de dvd-theek om de film te huren. Want zo lossen we deze situaties op. Helaas moet ik dus nog een week wachten voordat ik weet of het nog goedkomt tussen Kim en Roelof? Ik hoop het wel.

Give me the song and I’ll sing it like I mean it

Ik luister naar de radio in de auto op weg naar m'n werk en soms ook gewoon thuis. Ook vandaag. Kinderen en buurmeisje zitten zoet te kleuren aan tafel en ik ruim de kamer op met Radio 3 op de achtergrond. En ineens is daar dat nummer. Ik heb het al een paar keer eerder gehoord. Een keer terwijl ik bij de fitness aan het fietsen was. Prachtig nummer, en van die zinnen die in je hoofd blijven hangen: “ Give me the song and I’ll sing it like I mean it, give me the words and I’ll say them like I mean it. Cos you’ve got my heart in headlock. You stopped the blood and made my head soft. And god knows you got me sewn …”

Wie zingt dit? Dit is zo mooi. Ik wacht tot het nummer afgelopen is met potlood in de aanslag. Maar zoals zo vaak komt er meteen een ander nummer overheen. Weet ik het nog niet. Google biedt uitkomst. Waar zouden we zijn zonder Google? Zijn er nog wel vragen die niet beantwoord worden door Google? Ik tik de regels tekst in en vind meteen het nummer (Sewn), de band (The Feeling) en een video.

Waar was jij?

Het werkt altijd. Zelfs bij de meest saaie tafelgenoten, de verschrikkelijkste feestjes. Stel de vraag "Waar was jij toen ..." en voor je het weet zit je middenin een interessant gesprek. Zo vertel ik dan het verhaal hoe ik rijdend van werk naar huis het nieuws over de moord op Pim Fortuyn op Radio 1 hoor, minuten nadat de moord is gepleegd. En hoe ik daarna in de Albert Hein rondloop met dit nieuws en dat ik dat eigenlijk aan iedereen daar wil vertellen. Of hoe een Zuid-afrikaanse huisgenoot me in een studentenhuis in Engeland vertelt over een vliegtuig dat op de Blijlmer is neergestort.

En dan vandaag. Wat deed jij toen de eerste zwarte president van Amerika gekozen werd? Dat wordt ook zo'n vraag. Ik weet het zeker. Ik zal dan later vertellen dat ik die dag jarig was en dat ik veertig werd. Dat ik in de vroege morgen in een met slingers versierde kamer met tranen in m'n ogen naar al die blije Amerikanen zat te kijken. Ik veertig, hij president. En dan nog iets. Weet je waarom we ons allemaal niets meer kunnen herinneren van de laatste keer dat Bush werd herkozen in 2004? Dat komt omdat die dag Theo van Gogh werd vermoord. En dat moment herinner ik me dan weer wel. Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.

Barcelona

Landalhuisje verlaten en naar huis gereden. Koffer uitgepakt, koffer weer ingepakt, op de fiets gesprongen en naar treinstation gereden. Trein naar Schiphol genomen, ingecheckt (elektronisch), geboard, gevlogen en geland. Taxi geroepen, naar de wijk Barceloneta gereden, op de verkeerde plek afgezet. Rond middernacht door Barceloneta gezworven, heel vaak de weg gevraagd en aangekomen bij bestemming. Pfff. Is dit avontuur? Ja, dit was een avontuur. Ik kan het dus nog steeds. Avonturen beleven. Is dit vermoeiend? Ja, dit is ook wel vermoeiend. Is dit leuk? Ja, dit is leuk.

Barcelona beleven is bijzonder. Tapas, zee, brede lanen, imposante gebouwen, markten, winkels, Gaudi en heel veel Spanjaarden. Vriendin Lin woont vijfenhalve week in Barcelona. Ze nodigde mij en twee andere vriendinnen uit voor een weekend. Ik was ooit al in Barcelona geweest. Tien jaar geleden, in de tijd dat ik nog regelmatig avonturen opzocht. Ik vond Barcelona toen leuk, al eindigde mijn trip daar toen wel met een gestolen tas. Ik vond Barcelona nu weer heel leuk. En weer eindigde het met een gestolen item. Een telefoon dit keer.

Huisje

Dat zou ik nooit doen: op vakantie gaan in een huisjespark. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik was nog young, free en niet echt single meer toen, maar wel kinderloos. Nu zo'n tien jaar later moet ik bekennen dat ik me niet aan mijn voornemen gehouden heb. Vorige week zat ik in een Landal Greenparks huisje samen met man en kinderen en ik vond het nog leuk ook. Eekhoorntjes, fietsen, zonnetje en 's avonds met de voeten op de bank. Geen computer, alleen een boek of krant in de buurt.

Wat is er met me gebeurd? Waar is de avonturier gebleven die de wereld wilde ontdekken? Ik heb wel een stukje van de wereld ontdekt hoor. Het valt ook best wel mee. Maar de ontdekkingen staan op dit punt in mijn leven even stil. Is dat nu erg? Daar ben ik nog niet uit. Wat ik wel als geruststelling kan zeggen, is dat ik ook net terug ben van een weekendje Barcelona. Daar ben ik meteen na mijn weekje Landal naartoe gevlogen samen met vriendinnen. Maar daarover in mijn volgende blog meer.

Cold Feet

Ieder jaar kom ik mezelf weer tegen … in de herfst. Ook nu weer. Werk, gezin, ineens is alles een stuk minder makkelijk. Wat te doen? Cold Feet kijken. Dat is mijn remedie voor neerslachtigheid. En het werkt eigenlijk altijd. Althans, voor even.

Op de bank en kijken naar de levens van Adam, Rachel, Pete, Jenny, David en Karin. Dat is beter dan drugs. Vijf jaar geleden ben ik begonnen met het kijken van alle seizoenen. Zo’n drie jaar later was ik klaar. Nu ben ik weer begonnen. Ik zit in serie twee nu. Nog drie series te gaan. Heerlijk.

Verplichting

Ik moet nog even iets kwijt. Heb weinig tijd voor een lang verhaal, maar voel me wel verplicht iets te melden over mijn ziekenhuisbezoek. Ik heb geen tranen gelaten, maar mijn zoon wel een paar. Het viel me zwaar hem achter te laten op z'n operatiebed, bij al die groene jassen. Maar na vijf minuten mocht ik hem alweer zien. Dus dat viel mee.

Hij lag ik een uitslaapkamer, een beetje bloederig en suf. Ik mocht hem even op schoot, maar moest al snel de kamer verlaten, samen met mijn mannetje. Er waren namelijk nog een heleboel kindertjes na ons die vandaag ook aan de beurt waren. Allemaal amandelen. En nu? Nu is het wachten op het resultaat. Hopelijk geen snotneuzen meer.

Neusamandelen

Neusamandelen. Weet jij waar we die voor hebben? Dan weet je meer dan ik. Ik heb ze altijd al mysterieus gevonden. Is het er een of zijn het er meer? Je spreekt immers van neusamandelen, in het meervoud. En zitten ze nu in je neus of in je keel? Ik weet dat die van mij geknipt zijn toen ik een jaar of zeven was en dat dat mijn eerste keer in het ziekenhuis was. Nu moet ik weer, maar dan niet voor mezelf. Dit keer ga ik samen met m'n zoon. De geschiedenis herhaalt zich.

Zoonlief heeft altijd een snotneus. Ik verwacht dat dat straks over is. Nee, ik neem aan dat dat over is na de operatie. We gaan natuurlijk niet voor niets zo'n enge operatiekamer in morgen, waar mijn mannetje dan ook nog eens onder narcose gebracht wordt. Hij gaat het wel redden denk ik. Maar of ik het droog houd dat weet ik niet zo zeker.

Kastjes

Is het raar om te genieten van mooi ingerichte kastjes? Van speelgoed geordend per soort, kleur en gebruiksmogelijkheden? Raar of niet, ik geniet de laatste dagen van mijn Ikea-kastjes met groene, blauwe en witte plastic bakken. Loop elk vrij moment even naar boven om te zien of alles nog goed ligt. Strijk met mijn hand over een van de kastjes en vraag me af hoe lang dit er zo uit zal zien.

Sinds ik kinderen heb, is er speelgoed in huis gekomen. En beetje bij beetje neemt dat speelgoed het huis over. Barbies, duplo, boeken en heel 'dingetjes'. Potloodjes, poppetjes en andere onzin die we tegenwoordig op school en op de crèche uitdelen bij een verjaardag. Ja, ik ook. Want dan hoef je tenminste geen snoep te geven. Maar, nu is er dus weer wat orde hersteld in huis. Het speelgoed heeft een plek gekregen op zolder, in groene, blauwe en witte bakken. Er is nog wel wat overgebleven. Spullen waar niet meer mee gespeeld wordt en heel veel lege kistjes. Die liggen nu in de (voorheen) babykamer. Maar daar kijk ik nu even niet naar. De deur van die kamer is dicht en blijft dicht. Voor nu dan.

Slecht weer (2)

Kermis, ik heb er nooit wat aan kunnen vinden. Maar kermis in de regen, dat is nog net een stukje erger. Bonkende muziek, drukte en dan ook nog eens nat en koud. Ik ren samen met vier kinderen en buurman van tent naar tent. Even schuilen, in de draaimolen, weer even schuilen en dan uiteindelijk in de poffertjestent belanden.


Leiden viert haar 'ontzet' vandaag en morgen. Daar hoort kermis bij en ook hutspot. Normaal zitten we aan lange tafels bij de Pieterskerk. Vandaag hebben we de hutspot maar opgehaald en zijn we hem thuis gaan opeten. Regen. 's Avonds meer regen. Mijn dochter en ik staan sippend aan een warme chocolademelk langs de route van de Taptoe. Paraplu's, bier en heel lang wachten op drijfnatte kindjes die met spandoeken en toeters langs komen lopen. Er komt een drumband langs. "Ik ben bang voor die mannen met stokken", fluistert m'n dochter me toe. "Ik ben bang dat ze gaan slaan."

Slecht weer

Kleine dingen, die me meestal ontgaan. De zon die zo lekker op m'n gezicht schijnt, maar ook die oude dame die ineens haar levensverhaal aan me vertelt. Daar oog voor hebben. Dat ga ik de komende tijd doen. Maar, vandaag begint slecht. Op weg naar Utrecht beland ik in een file. Slecht weer, ongelukken. En dan ben ik ook nog eens op weg naar een treinstation. Ik doe toch iets fout hier.

Ik haal m'n trein niet. Als ik op het station kom, is hij net twee minuten weg. Frustratie, nat van de regen, maar ook tijd om eindelijk die kleine, leuke dingen op te merken. Zoals die schattige Turkse mijnheer die een broodje voor me maakt. "Sla erbij, dame?" Of dat meisje die een vriend belt en hem met lichte teleurstelling in haar stem feliciteert met zijn aankomende huwelijk. "Ik trouwen? Nee, daar zijn wij nog niet aan toe. Jij wel dus?"