Ik moet nog even iets kwijt. Heb weinig tijd voor een lang verhaal, maar voel me wel verplicht iets te melden over mijn ziekenhuisbezoek. Ik heb geen tranen gelaten, maar mijn zoon wel een paar. Het viel me zwaar hem achter te laten op z'n operatiebed, bij al die groene jassen. Maar na vijf minuten mocht ik hem alweer zien. Dus dat viel mee.
Hij lag ik een uitslaapkamer, een beetje bloederig en suf. Ik mocht hem even op schoot, maar moest al snel de kamer verlaten, samen met mijn mannetje. Er waren namelijk nog een heleboel kindertjes na ons die vandaag ook aan de beurt waren. Allemaal amandelen. En nu? Nu is het wachten op het resultaat. Hopelijk geen snotneuzen meer.
