De aarde warmt op, de zeespiegel stijgt en ik rijd elke dag met de auto naar m'n werk. Drie dagen maar, dat wel, maar het schuldgevoel knaagt. En waarom ga ik niet met de trein? Omdat ik dan nog meer moet rennen van creche, naar school, naar werk. Omdat ik dan nog minder tijd over houd om te werken. Omdat ik lui ben.
Maar, over een aantal maanden, vanaf 1 februari om precies te zijn, is alles anders. Dan werk ik vanuit mijn eigen huis. Dan neem ik bij externe afspraken gewoon de trein (hoop ik). Ik zal de auto en al de dingen die er bij horen zeker wel gaan missen. Het nieuws van Radio 1 waardoor ik altijd bij ben én tien keer hetzelfde nieuwsitem hoor. De gesprekken met mijn carpoolcollega. Maar ik krijg er ook wat voor terug. Vertragingen, seinstoringen, koude perrons. Maar ook onverwachte ontmoetingen. Zoals afgelopen vrijdag toen ik weer eens in de trein zat en een man met mandoline in onze coupé kwam zitten. Hij had de volgende dag een optreden en wilde daarom nu wat oefenen. Hij deed het heel zachtjes zodat we er geen last van zouden hebben.
