Het werkt altijd. Zelfs bij de meest saaie tafelgenoten, de verschrikkelijkste feestjes. Stel de vraag "Waar was jij toen ..." en voor je het weet zit je middenin een interessant gesprek. Zo vertel ik dan het verhaal hoe ik rijdend van werk naar huis het nieuws over de moord op Pim Fortuyn op Radio 1 hoor, minuten nadat de moord is gepleegd. En hoe ik daarna in de Albert Hein rondloop met dit nieuws en dat ik dat eigenlijk aan iedereen daar wil vertellen. Of hoe een Zuid-afrikaanse huisgenoot me in een studentenhuis in Engeland vertelt over een vliegtuig dat op de Blijlmer is neergestort.
En dan vandaag. Wat deed jij toen de eerste zwarte president van Amerika gekozen werd? Dat wordt ook zo'n vraag. Ik weet het zeker. Ik zal dan later vertellen dat ik die dag jarig was en dat ik veertig werd. Dat ik in de vroege morgen in een met slingers versierde kamer met tranen in m'n ogen naar al die blije Amerikanen zat te kijken. Ik veertig, hij president. En dan nog iets. Weet je waarom we ons allemaal niets meer kunnen herinneren van de laatste keer dat Bush werd herkozen in 2004? Dat komt omdat die dag Theo van Gogh werd vermoord. En dat moment herinner ik me dan weer wel. Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer.
