Ik had hem nog nooit geprobeerd, de radio op m’n telefoon, maar nu moest het er toch van komen. Nederland speelde en ik zat in de trein op weg naar een cursus. Ik sloot de koptelefoon aan, klikte een paar keer op de zenderknop en hoorde toen na wat gekraak de stem van Jack, de altijd glimmende, gebruinde sportpresentator. Omdat ik geen echte voetbalfan ben, combineerde ik het luisteren naar Jack met wat leeswerk. Al snel was ik helemaal in het interview dat ik aan het lezen was. En toen viel de goal. Twee-nul! En dat is een raar gevoel: in een trein zitten met andere reizigers en dan dit nieuws horen. M’n eerste reactie was: ik ga opspringen en door het gangpad lopen. Ik ben wel geen voetbalfan, maar ik was wel blij. Ik durfde niet. Ik bleef rustig zitten, glimlachte van oor tot oor, en genoot in stilte.Maar gelukkig, een andere passagier, die een sms ontving met het voetbalnieuws, durfde wel. Twee-nul, riep ze naar haar overbuurman. En daarna was ook de conducteur wakker geworden en riep over de intercom: twee-nul voor Nederland. De sfeer in de warme coupé veranderde meteen. Er werd druk gesmoesd, sommige passagiers gaven uitleg over de goal (er waren dus meer luisteraars) en anderen gingen druk zitten sms-en. Grappig toch, dat effect van voetbal. Zelfs in de trein.
