Voetbal

Ik had hem nog nooit geprobeerd, de radio op m’n telefoon, maar nu moest het er toch van komen. Nederland speelde en ik zat in de trein op weg naar een cursus. Ik sloot de koptelefoon aan, klikte een paar keer op de zenderknop en hoorde toen na wat gekraak de stem van Jack, de altijd glimmende, gebruinde sportpresentator. Omdat ik geen echte voetbalfan ben, combineerde ik het luisteren naar Jack met wat leeswerk. Al snel was ik helemaal in het interview dat ik aan het lezen was. En toen viel de goal. Twee-nul! En dat is een raar gevoel: in een trein zitten met andere reizigers en dan dit nieuws horen. M’n eerste reactie was: ik ga opspringen en door het gangpad lopen. Ik ben wel geen voetbalfan, maar ik was wel blij. Ik durfde niet. Ik bleef rustig zitten, glimlachte van oor tot oor, en genoot in stilte.

Maar gelukkig, een andere passagier, die een sms ontving met het voetbalnieuws, durfde wel. Twee-nul, riep ze naar haar overbuurman. En daarna was ook de conducteur wakker geworden en riep over de intercom: twee-nul voor Nederland. De sfeer in de warme coupé veranderde meteen. Er werd druk gesmoesd, sommige passagiers gaven uitleg over de goal (er waren dus meer luisteraars) en anderen gingen druk zitten sms-en. Grappig toch, dat effect van voetbal. Zelfs in de trein.

Auto

Jij bent TOP! Lees ik op een auto die voorbijrijdt. Het is een lesauto. Dat is toch aardig, en vast motiverend, als zoiets op je auto staat. Had bij mij misschien ook geholpen, twintig jaar geleden. Als ik de letters op de zijkant van de auto lees, schiet ik in de lach. TOPLES staat er in grote koeienletters.

Animal lovers

In een Amerikaanse dierentuin springt een man in de sloot bij het apeneiland. Met wat onhandige slagen zwemt hij door het groenige water. Verderop ligt een aap. Een grote. De man slaat zijn armen om de aap, het lukt net, en trekt hem mee. Hij trekt hem omhoog want de aap zelf doet weinig. Het is geen zwemmer. Meerdere voice-overs vertellen het verhaal. Van de aap die in het water valt en de bezoeker die hem probeert te redden. Een professorachtig type legt uit dat apen niet kunnen zwemmen en dat ze als een baksteen naar beneden zakken als ze in het water vallen. Getuigen van het voorval vertellen met veel nadruk en O’s en A’s dat ze wel erg schrokken toen ze de aap en man zagen worstelen. De man zelf, de zwemmer, zegt nog niets. Wel zien we de man naar het apeneiland zwemmen. Andere apen, groot, donker en zo te zien sterk, staan op het eiland en lopen zenuwachtig heen en weer. De professor legt uit dat deze apen de reddingsactie niet zullen waarderen zoals wij dat doen. Ze zien de man namelijk als een bedreiging. ‘They’ll probably kill him if they can.’ De spanning stijgt. Zou het hem lukken de aap op het land af te leveren en dan zelf terug te zwemmen? Pfff. Het lukt. We zien in een paar vertraagde herhalingen hoe de man de aap op het land werpt en zichzelf naar achteren gooit. Weer terug in het water. Dan begint de man zelf te vertellen. Hij leeft dus nog.

Wat een spanning. Je maakt wat mee in de sportschool. Daar heb ik deze reddingsactie namelijk gezien. Op Animal Planet. En het is niet de enige die ik gezien heb. Bij een andere aflevering was er een vrouw die van haar paard viel, net toen het paard over een soort kast wilde springen. Of wat dacht je van die cowboy die ook van z’n paard afkukelde en toen meters lang achter zijn paard werd meegetrokken, door het stoffige zand. Zijn voet zat vast in de stijgbeugel. Wat ook populair is op Animal Planet zijn olifanten die in een gat vallen en er niet meer uit kunnen. Waarschijnlijk gebeurt dit vaak want ik heb al een paar afleveringen gezien met olifanten die wanhopig om zich heen toeteren en uit een kuil proberen te klimmen. Het houdt de aandacht vast, dit soort tv, dat is zeker. Ik merk het aan mezelf. Maar zou dat de enige reden zijn dat Animal Planet deze programma’s laat zien? Kijkers vasthouden. Ik begrijp namelijk niet waarom dierenliefhebbers, want dat zijn de makers van Animal Planet toch, alleen dieren laten zien die ons op de grond gooien of bijna vertrappelen. Of die zelf in nood zijn. Waarom geen natuurfilms die de schoonheid van dieren laten zien? Zoals van de bower bird. Een vogel in Australië die uren bezig is met het verfraaien van z’n nest. Een steentje hier, een takje daar en nog wat besjes in een hoek. Dat is toch meer iets voor ‘animal lovers’? Wil je het zien? Bekijk dan de documentaire van Richard Attenborough op Youtube.

Oud

‘Je hebt grijze haren.’ Dat zei mijn dochter dit weekend. En de opmerking werd meteen beaamd door haar vriendin. Waar dan?, vroeg ik verbaasd. Die vraag had ik niet moeten stellen want het antwoord maakte het gesprek er niet leuker op. Ze vonden namelijk dat ik overal grijze haren had. Onbegrijpelijk, maar ze zeiden het zonder te lachen. Zou het dan echt waar zijn? Ik zie die grijze haren niet. Ja, misschien een paar, maar de rest is gewoon blond. Niet van mezelf en een beetje uitgegroeid. Maar ik ben niet grijs. Toch kan ik er niet meer omheen. Ik word ouder. Ik ben 41, van middelbare leeftijd, maar zie mezelf nog steeds als een jonge vrouw. Volgens mij hou je dat. Dat je jezelf jonger voelt dan dat je bent. Zo was m’n moeder helemaal verbaasd toen ik haar laatst als bejaard omschreef. Terwijl ze toch 76 is. Mijn oma had dat ook. Die had het over ‘die oude mensen in het bejaardentehuis’. Ze was toen zelf 90.

Bejaarden kwam ik niet tegen op het feest waar ik zaterdag was, maar veel scheelde het niet. Ik was namelijk op een dansfeest voor oudere jongeren. Oud waren ze zeker, maar jongeren? Ik zag vooral vrouwen lopen die mijn moeder hadden kunnen zijn. Keurige kapsels, gezellige witte broeken, fijne hakjes. De mannen waren nonchalanter gekleed. Spijkerbroek en t-shirt vooral. Maar hun houding was alles behalve nonchalant. Ik zou het eerder omschrijven als wanhopig en een beetje zweterig. Het feest was niet mijn feest, dat zag ik al na een minuut. Al die oudere jongeren bij elkaar. Niks voor mij. Geef mij maar een leuke mix. En ook die ook die jaren 80 muziek begint me de keel uit te hangen. Waar dat allemaal door komt? Ik ben er nog niet uit. Ben ik nou gewoon net als die rondhuppelende 40-ers en 50-ers op het feest, maar zie ik dat zelf niet? Of zie ik er echt een stuk jonger uit? Heb ik nu geen grijze haren of zitten ze er wel?