Luizen (2)

Ik heb ze wel gehad. Luizen. Althans, dat herinnerde mijn moeder zich ineens. Het waren er maar een paar, zei ze. We woonden in een klein dorp en mijn oom was drogist. Ze kocht het middeltje tegen luizen daarom in het dorp verderop. Dat heb je toch minder in een stad, dat door een bezoek aan de drogist ineens iedereen weet dat je luizen hebt. En wat zou het ook eigenlijk. Het laat alleen maar zien dat we hier te maken hebben met een schoon gezin. Want die luizen komen immers alleen op schone hoofden, toch? We leven ook in een andere tijd gelukkig. Wat overigens een goed ding is, is dat mijn blog het geheugen van mijn moeder weer opfrist.

Als jongste en nakomer is het helaas zo dat bij vragen over vroeger het antwoord meestal is: ‘Dat weet ik niet meer’. Dus toen ik zelf moeder werd en wilde weten of ik ooit een huilbaby was of wanneer ik ging lopen, kreeg ik daar nooit een duidelijk antwoord op. Foto’s werden er ook niet veel gemaakt van me. Ik vrees trouwens dat de geschiedenis zich aan het herhalen is. Het babyboek van mijn tweede kind is een stuk dunner dan die van mijn eerste, om maar niet te spreken over de dagboekjes die ik voor mijn kinderen maak. Die was van mijn dochter na een jaar al vol. Van mijn zoon (nu vier) is hij nog steeds niet vol. Het is dus niet raar dat de aandacht wat verslapt na je eerste kind. Maar zo’n blog helpt dus. Zal ik later ook aan mijn kinderen vertellen. Alhoewel, dan zijn ze vast aan het twitteren, of iets anders vaags.

Luizen

‘Uw kind heeft geen luizen, maar er zijn wel luizen geconstateerd in de groep van uw kind.’ Dat stond op een gekopieerd formuliertje dat ik van school kreeg. Da’s even schrikken, want luizen betekent je huis heel goed schoonmaken en haren tien keer wassen of millimeteren. En dan heb ik het nog niet eens over de dekbedden, kussenslopen, kleren, jassen en stoelen in de auto die je moet wassen. Ik word er nu al moe van. Maar mijn zoon heeft ze dus niet. Dat is goed nieuws. Wie wel? Toch niet dat jongetje waar zoonlief vorige week nog ging spelen?

Het blijft een raar fenomeen: luizen. In een gesprek met andere moeders kwam ik erachter dat je kind na z’n twaalfde er geen last meer van heeft. Iets hormonaals zou het zijn. Een andere moeder vertelde weer dat de oppasoma onder de luizen zat. En dat lijkt de eerdere theorie te ondersteunen. Na je overgang krijgen de luizen dus weer vat op je, maar in je pubertijd en daarna ben je niet interessant voor ze. Luizen houden overigens van schone hoofden, wist je dat al? Zo min mogelijk wassen is daarom het advies. Als ik aan mijn eigen jeugd denk, kan ik me niet herinneren dat ik ze heb gehad. Wat ik nog wel weet, is dat een vriendinnetje ze ooit had. Ze vertelde het nieuws toen ze me de ochtend na het heilige communiefeest kwam ophalen voor school. Op mijn moeders vraag wat ze voor haar communie had gekregen, vertelde ze toen heel trots: ‘luizen’.

Vivaz!

Nu begrijp ik waarom ze het smartphones noemen. Je moet smart zijn om die dingen te kunnen bedienen! Ik heb er ook één. Sinds gisteren. Tot laat in de avond zat ik gisteren te zoeken en te klikken. Ik voel me nog een beetje wazig. Maar hij is mooi. Hij heet Vivaz en hij komt uit de Sony Ericson-familie. Ik verwacht dat ik over een maandje ingewerkt ben.

Het krijgen van dit hebbedingetje ging trouwens niet zonder slag of stoot. Ik heb er maandag zelfs ruzie over gevoerd met een arme helpdeskmedewerker. Het is lang geleden dat ik zo boos was. Ze hadden me namelijk eerst een zilveren telefoon beloofd, maar die bleek later niet leverbaar. Toen ik een nieuwe, zwarte, had besteld, was een paar dagen later de bestelling zoek. En toen ik de helpdeskmedewerker vroeg die bestelling voor me te gaan zoeken, kon hij me helaas niet helpen. En toen werd ik dus boos. Maar het is opgelost nu. Dezelfde dag nog ontving ik het bericht dat ik de telefoon deze week zou ontvangen. En hier ligt hij dan, te glimmen. Dit hele verhaal over telefoons begon overigens een paar weken geleden toen mijn oude, fijne Sony Ericson in de wc viel. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Zon!

De zon schijnt weer! Licht, fietstochtjes, speeltuinen, terrasjes, zon op je gezicht. Ik heb er zin in.

Weerbericht voorspelt morgen wolken, maar nu dus nog even niet.

Je stomme Diane

Mijn zoon heeft het van geen vreemde. Ook ik vond het vroeger allemaal niet eerlijk en schreef daar zelfs brieven over naar m'n moeder. Een ervan kreeg ik zaterdag weer terug.

Hoi mam
Ik vind het helemaal niet leuk dat jij allen op mijn zit te katten. Ik zeg wel eens meer waarom moet je nou alleen op mij katten, zeker omdat k de jongste ben.*

En zo ga ik nog even door, om daarna af te sluiten met: Je stomme Diane. Hoe oud was ik toen? De enige aanwijzing om daarachter te komen zijn de oefenwoordjes achterop de brief. Ik zat dus op typeles. Maar wanneer was dat en hoe oud ben je als je dit soort brieven stuurt? Negen of tien? Zoiets waarschijnlijk.

Ben benieuwd wanneer we de eerste brief van onze kinderen krijgen. En wat er dan op staat.

*typefoutjes heb ik laten staan

Lief zijn

'Waarom is zij nooit stout?' vroeg mijn zoon vanochtend. Z'n zus is nooit stout, en daar zit hij mee. Kan ik me ook wel voorstellen. Een zus hebben die altijd de liefste is, is natuurlijk niet leuk. 'Je zus is ook weleens stout hoor', stel ik hem gerust. 'Maar anders dan jij.' 'En ik', vraagt hij dan. 'Wat doe ik als zij stout is?' 'Dan ben jij superlief', zeg ik. En dat is nog waar ook. Raar mechanisme is dat. Is zoon stout, dan overtreft dochter zich in lief zijn. En andersom is het ook zo. Wat zou daar achter zitten?

Kan ik hier nog een mooie link maken met de actualiteit misschien? Want dan schrijf ik tenminste nog echt iets relevants. Met de verkiezingen? Die kopmannen bijvoorbeeld, als de een stout is, is de ander dan ook ineens de liefste van de klas? Ik heb het debat gisteren niet gezien, maar ik vind dat soort debatten dan ook vaak een groot toneelstuk. Elkaar overtreffen, niet in lief zijn, maar in nog slimmer of doortrapter zijn, daar gaat het om. En dat die rare clown met dat gebleekte haar nu zoveel stemmen krijgt, daar begrijp ik echt niks van. Ik hoop dat gauw duidelijk wordt dat hij echt geen programma heeft. En ik hoop dat dat nog gebeurt vòòr de landelijke verkiezingen.