Ik heb mijn achternaam nooit mooi gevonden. Te lang en te hard. Maar toen ik eindelijk de kans kreeg om hem te veranderen, want dat hoort immers bij trouwen, toen lukte het me niet. Iets hield me tegen. Terwijl ik toch een prachtige Franse naam had kunnen krijgen. En meteen dezelfde naam had gehad als mijn kinderen. Wel zo duidelijk. Maar nee, mijn gevoel zei nee. Toch raar, een naam. Ook best belangrijk. Je zult maar Pardon heten, zoals een familie in onze wijk. Dat levert vast ingewikkelde gesprekken op. 'Hoe heet u?’ ‘Pardon.’ ‘Nee, hoe heet u?’ ‘Pardon!’En dan naamcombinaties. Daar weleens over nagedacht? Ik hoorde van iemand die zijn dochter Appel had genoemd. Dat is geen doorsnee naam, maar het ergste komt nog. De achternaam van dit kindje was Moes. Bijna niet te geloven. Maar degene van wie ik dit hoorde, vertelde me met haar hand op het hart dat het echt waar was. Het was haar vriendin, mevrouw Moes, die haar arme kind had opgezadeld met Appel. Bewust! Van iemand anders hoorde ik weer dat haar broer zijn dochter bijna Anne had genoemd, terwijl zijn achternaam Nas is.
Opletten dus als je de namenlijstjes doorloopt. Daan is overigens de populairste op de lijstjes van vorig jaar, las ik deze week in de krant, en Emma voor de meisjes. Vallen daar nog rare naamcombinaties mee te maken?
