Ik ben eraan gewend nu. Na anderhalf jaar. Maar de eerste maanden dat ik op het schoolplein moest wachten op mijn dochter, vond ik zwaar. Er is toch een soort hiërarchie, ook bij ouders. Er zijn van die ouders die iedereen kennen. Anderen kletsen uren met de juf. Weer anderen gaan meteen allerlei speelafspraken regelen. En daar sta je dan als nieuwe ouder. Ik voelde me net zo verloren als mijn dochter toen.Maar nu ben ik een doorgewinterde ouder. Ik klets met iedereen en loop zelfverzekerd door de school. Hoe heb ik dat bereikt? Ik denk dat mijn dochter daar een grote rol in heeft gehad. Door speelafspraakjes leer je de ouders beter kennen. En eigenlijk zijn ze ook niet zo eng, die ouders. Veel zijn er zelfs heel aardig. Het scheelt natuurlijk dat onze dochter op een school zit met ouders die allemaal erg op elkaar lijken: de hoogopgeleide, soms wat alternatieve ouders die links van het midden stemmen. Geen gemengde school dus. Daar heb ik zo nu en dan nog wel bedenkingen bij, maar dat is weer een heel ander verhaal.
