Een plof op de deurmat. Daar begon het mee. Een week geleden was dat. Intertoys had z'n werk erg op tijd gedaan en stuurde ons de speelgoedbrochure. Dik, vol met foto's van Powerminers, prinsessen en meer van dat spul. De kinderen vlogen erop af en kregen meteen ruzie. Mijn eerste gedachte was, 'die komt toch altijd rond Sinterklaas?'Ik weet niet hoe het bij andere gezinnen is, maar na die plof op de mat wordt er bij ons alleen nog maar gelezen in de speelgoedbrochure. Soms een prentenboekje tussendoor, maar dan meteen weer terug naar het speelgoed. Ze zeggen weleens dat kinderen niet meer lezen. Nou, speelgoedboekjes worden nog wel gelezen. Of tellen die niet mee?
Het speelgoedboek begint al aardig uit elkaar te vallen. Er is veel aan getrokken en in geknipt. Door dat knippen hebben we nu ook een aantal papieren in de kamer rondslingeren waar plaatjes van speelgoed op geplakt zijn. "Deze wil ik voor m'n verjaardag", zegt zoonlief dan, "en deze ook." Hij vervolgt die wens dan altijd met de vraag 'Is dit eigenlijk mijn maat?', waarmee hij bedoelt: is dit voor kinderen van drieënhalf jaar? Meestal kiest hij speelgoed voor zeven jaar en ouder of zelfs nog ouder. Dochter knipt vooral dingen uit die roze zijn. Pas had ze iets uitgeknipt als cadeau voor een kinderfeestje. Dat was dan weer handig. Scheelt een hoop gezoek in de winkel. Jammer dat ze het cadeau dan zelf ook wil hebben.
Ooit bedacht ik dat ik mijn kinderen nooit van dat belachelijke plastic speelgoed zou geven. Maar kijk nu. Het Intertoys-boek is onze bijbel geworden, de Babyborn slingert ergens rond in de woonkamer en in de tuin staat een plastic speelhuis. Principes. Volgens mij moet je die gewoon in een diepe la stoppen zodra je kinderen krijgt. En die la nooit meer open doen, trouwens. Ook niet als de kinderen uit huis zijn. Dat is beter.
