"Ik heb geen Mexicaanse griep!" roept mijn zoon als ik bij de BSO uitleg waarom ik niet naar boven kan komen. Sinds afgelopen zaterdag zijn we in de ban van dé griep. Op die dag kwam onze zoon thuis met hoge koorts en een opvallend hoestje. "Mexicaans", riepen mijn man en ik in koor. En ja, alles leek erop te wijzen. En dan? Want daar staat niks over in de krant. Er staat wel hoeveel maatregelen de bedrijven hebben genomen en welk drankje er bij Balkenende op z'n nachtkastje staat. Maar als je dan zelf die enge griep in huis hebt. Wat dan te doen?Mensen gaan je mijden. "O, de m-griep. Dan kom ik volgende week wel even langs." En je kunt je zoon natuurlijk niet naar de crèche sturen. Een lopende tijdbom is het. Dan maar thuisblijven, werk even uitstellen en je zorgfunctie uitoefenen. Maar hoe is het eigenlijk om die vreselijke griep te hebben? Als ik naar m'n zoon kijk, die al een paar dagen heel tevreden dvd's aan het kijken is, valt het allemaal best mee. Een griepje, dat is alles wat het is. Ik hoop overigens wel dat het bij één griepje blijft hier in huis, en niet vier. Ik heb nog veel te veel te doen.
