Grappig hoe al die Fransen de straat opgaan als er gemorreld wordt aan de pensioenleeftijd. Zestig is dat nu in Frankrijk, en ze willen naar tweeënzestig. Daar kunnen wij alleen maar van dromen. Zevenenzestig, daar ga ik nu vanuit in mijn geval. Dan kan ik de boel de boel laten en de wereld gaan rondreizen. Of iets anders doen natuurlijk. Ik denk dat het iets anders gaat worden. Toen ik op mijn twintigste een tijdje in het buitenland woonde, merkte ik dat ik erg verknocht was aan Nederland. Een jaar weg was prima - erg leuk zelfs - maar na dat jaar was ik blij dat ik weer thuis was. Thuis met m’n eigen vrienden, familie, en al die echte Nederlandse dingen zoals stamppot andijvie en op de fiets door de stad. Maar eerst nog maar ’s tweeënveertig worden. Dat is al best snel. Over ruim twee weken. Zelf probeer ik niet te veel te denken aan die nu wel erg serieuze leeftijd. Maar daar ben ik alleen in. Hier thuis staat alles in het teken van de naderende verjaardag. Er is zelfs al een aftellijst gemaakt. Elke dag mag ik een kruisje zetten. Ik heb er nog zestien te gaan. En ik moet ook een verlanglijst maken. Ook zoiets. Wat vraag je op je tweeënveertigste?
