Ik wist niet wat ik hoorde gisteren. Mijn zoon was blij met de broek en blouse die ik voor hem gekocht had. Al tijden hebben zoon en ik hoogoplopende discussies over wat hij ’s ochtends aan moet. Hij wil geen spijkerbroek want daar zitten spijkers in en geen saaie shirts met maar één kleur of met streepjes. Het resultaat is dat hij meestal naar beneden komt met schreeuwende shirts van Spiderman of erger. En daaronder het liefst een korte broek of een broek met gaten. Even ben ik de strijd aangegaan en dwong ik hem mijn combinatie te dragen. Maar dat zorgde voor zoveel frustratie bij ons allebei dat ik ermee gestopt ben. Tegenwoordig kleedt hij zichzelf aan en wacht ik het beneden af. Doet wonderen voor z’n zelfstandigheid. En ik leer beter loslaten.Maar gisteren geen discussies. Ik liet de spijkerbroek (zonder spijkers) zien en hij vond hem mooi. Toen ik daarna de groene broek en de streepjesblouse (zonder Spiderman) toonde, zei hij dat hij dat morgen naar school aan wilde. En dat z’n vriend die blouse ook had. Ik was even sprakeloos, maar kon daarna niet stoppen met zeggen hoe mooi het hem stond. Niet slim natuurlijk, want een moeder die enthousiast is over je kleding, is niet cool. Man begreep dit en gaf me de tip de komende weken niets te zeggen over de nieuwe kleren. En dat doe ik dus. Behalve hier dan, want hij zag er zo leuk uit toen hij vanmorgen op z’n fiets stapte ...
