Sportschool

Relatieproblemen, ruzies met vriendinnen, pijntjes en ziektes. Je kunt het niet bedenken of het wordt wel besproken in de vrouwenkleedkamer. Gebeurt dat nu ook in de mannenkleedkamer? Dat ze elkaar daar de diepste geheimen vertellen. Ik sta iedere keer weer versteld van de verhalen die ik hoor. Voel me soms gewoon te veel. Mijn verhalen komen pas buiten als ik naar huis loop met mijn buurvrouw. In de kleedkamer zit ik op een bankje en doe ik alsof ik niet luister. En dan nog iets. Hoe komen die vrouwen in de kleedkamer zo bruin? Ik vond dat ik deze zomer aardig was bijgekleurd, maar als ik die lichamen daar zie. Ik heb overal van die witte stukken, maar bij deze vrouwen zijn die er niet. Egaal bruin zijn ze, en met een string. Want dat hoort er ook bij in de kleedkamer.

Twee keer in de week ga ik naar de sportschool. Ik fiets, ik loop hard en ik volg het 'buikspierkwartier'. Al met al ben ik een uur in de weer, en dan mag ik weer naar huis. Er naartoe gaan is altijd even moeilijk. Als ik er eenmaal ben, valt het mee. Ik kan dan tv-kijken op de grote televisieschermen die daar hangen. Thuis vind ik dat ik allerlei nuttige dingen moet doen waardoor tv-kijken er vaak bij in schiet, maar hier mag ik. Ik kijk naar de tv-makelaar, Desperate Housewives en meer van dat soort programma's die ik thuis niet durf te kijken. Pas kwam ik midden in een SM-programma terecht. Ik kreeg er rode wangen van en keek snel om me heen wie er nog meer keek. Sinds een paar weken kun je op de grote schermen alleen nog maar kijken naar TMF, sport en het infokanaal. Misschien was de SM-aflevering van daarvoor niet goed gevallen bij de leiding. Ik neem nu m'n MP3 speler mee. Lekker lopend of fietsend wegdromen bij the Editors, Jef Buckley of Kate Nash. Heerlijk.

Speelgoed

Een plof op de deurmat. Daar begon het mee. Een week geleden was dat. Intertoys had z'n werk erg op tijd gedaan en stuurde ons de speelgoedbrochure. Dik, vol met foto's van Powerminers, prinsessen en meer van dat spul. De kinderen vlogen erop af en kregen meteen ruzie. Mijn eerste gedachte was, 'die komt toch altijd rond Sinterklaas?'

Ik weet niet hoe het bij andere gezinnen is, maar na die plof op de mat wordt er bij ons alleen nog maar gelezen in de speelgoedbrochure. Soms een prentenboekje tussendoor, maar dan meteen weer terug naar het speelgoed. Ze zeggen weleens dat kinderen niet meer lezen. Nou, speelgoedboekjes worden nog wel gelezen. Of tellen die niet mee?

Het speelgoedboek begint al aardig uit elkaar te vallen. Er is veel aan getrokken en in geknipt. Door dat knippen hebben we nu ook een aantal papieren in de kamer rondslingeren waar plaatjes van speelgoed op geplakt zijn. "Deze wil ik voor m'n verjaardag", zegt zoonlief dan, "en deze ook." Hij vervolgt die wens dan altijd met de vraag 'Is dit eigenlijk mijn maat?', waarmee hij bedoelt: is dit voor kinderen van drieënhalf jaar? Meestal kiest hij speelgoed voor zeven jaar en ouder of zelfs nog ouder. Dochter knipt vooral dingen uit die roze zijn. Pas had ze iets uitgeknipt als cadeau voor een kinderfeestje. Dat was dan weer handig. Scheelt een hoop gezoek in de winkel. Jammer dat ze het cadeau dan zelf ook wil hebben.

Ooit bedacht ik dat ik mijn kinderen nooit van dat belachelijke plastic speelgoed zou geven. Maar kijk nu. Het Intertoys-boek is onze bijbel geworden, de Babyborn slingert ergens rond in de woonkamer en in de tuin staat een plastic speelhuis. Principes. Volgens mij moet je die gewoon in een diepe la stoppen zodra je kinderen krijgt. En die la nooit meer open doen, trouwens. Ook niet als de kinderen uit huis zijn. Dat is beter.

Op het schoolplein

Ik ben eraan gewend nu. Na anderhalf jaar. Maar de eerste maanden dat ik op het schoolplein moest wachten op mijn dochter, vond ik zwaar. Er is toch een soort hiërarchie, ook bij ouders. Er zijn van die ouders die iedereen kennen. Anderen kletsen uren met de juf. Weer anderen gaan meteen allerlei speelafspraken regelen. En daar sta je dan als nieuwe ouder. Ik voelde me net zo verloren als mijn dochter toen.

Maar nu ben ik een doorgewinterde ouder. Ik klets met iedereen en loop zelfverzekerd door de school. Hoe heb ik dat bereikt? Ik denk dat mijn dochter daar een grote rol in heeft gehad. Door speelafspraakjes leer je de ouders beter kennen. En eigenlijk zijn ze ook niet zo eng, die ouders. Veel zijn er zelfs heel aardig. Het scheelt natuurlijk dat onze dochter op een school zit met ouders die allemaal erg op elkaar lijken: de hoogopgeleide, soms wat alternatieve ouders die links van het midden stemmen. Geen gemengde school dus. Daar heb ik zo nu en dan nog wel bedenkingen bij, maar dat is weer een heel ander verhaal.