Alleen

Ik was zaterdag alleen thuis. Geen kinderen en geen man. Ze waren allemaal uit logeren. Terwijl ik daar zo alleen zat, besefte ik ineens dat dit de eerste keer was, sinds ik kinderen heb, dat ik helemaal alleen thuis was. Ik vond dat best een bijzondere constatering. En toen hoorde ik ineens de poes mauwen. Weg was het moment. Toch niet alleen thuis.

Winnen

Elke prijsvraag waar Cas en Tess aan meedoen die gaan ze winnen. Althans, daar zijn ze van overtuigd. Niet dat er al veel gewonnen is hier in huis. Ik geloof zelfs dat er nog nooit wat gewonnen is, maar dat doet er niet toe. Als ze zich inschrijven of ergens aan meedoen, is de eerste vraag: ‘Waar zullen we dat gewonnen speelgoed straks gaan neerzetten?’ Bij mij is dat anders. Als ík aan iets meedoe, weet ik dat honderden anderen dat ook doen. Kleine kans dat ik ga winnen.

Het gevoel om misschien een winnaar te worden is een mooi gevoel. Je hebt hoop en een gezonde spanning. Maar dat verlies je dus als je ouder wordt. Alhoewel, soms win je dan ineens toch wat, buiten alle verwachtingen om. Ik won ooit een heel jaar boeken, echt een droomprijs. Toen ik hoorde van die prijs, verliet ik even de grond. Zo voelde dat. Het leek op dat gevoel van vroeger: die zekerheid van winnen en onbegrensde mogelijkheden. Lekker gevoel is dat.

Smart

Bij m’n vorige telefoon dacht ik dat ik een smartphone had aangeschaft. Maar als ik zie hoe smart m’n nieuwe phone is, dan geloof ik niet dat die oude phone smart was. Het duurde eeuwen voordat ik een mail binnen had, het schermpje was heel klein en ik kon er geen apps op zetten. O ja, wel een paar, maar dat waren vage Japanse spelletjes.

Maar dan mijn nieuwe HTC Sensation XE. Die is me pas smart. Ik heb er bijna geen woorden voor. Hij is snel, mooi en gebruiksvriendelijk. Binnen een paar seconden heb ik m’n mail binnen en er zijn duizenden apps die ik er op kan zetten. Apps om te shoppen, muziek te luisteren, het weer te zien, nieuws op te halen, spelletjes te spelen. En o ja, je kan er ook nog mee bellen.

Vlaardingen

Vlaardingen. Iedereen die goed kon schaatsen ging vroeger naar Vlaardingen. Ik had kunstschaatsen, en schaatste daarmee gezellig op alle slootjes in het Westland. Maar Vlaardingen - dat was niet voor mij weggelegd.

Tegenwoordig heb ik geen kunstschaatsen meer, maar echte noren. En sinds mijn cursus op de ijsbaan, kan ik redelijk vooruitkomen. Ik zit nog steeds niet diep genoeg, zet soms nog teveel naar achteren af, maar ik schaats. En vandaag, heel stoer, heb ik mijn eerste toertocht gedaan. In het Westland, net zoals vroeger.

Bij de start zag ik de naam Vlaardingen staan op het overzicht van de route. Niet dat ik dacht dat ik daar ooit zou komen. Veel verder dan Schipluiden durfde ik niet te plannen. Maar hij stond op de lijst. En weet je wat er uiteindelijk gebeurde? Ik belandde in Vlaardingen. Zonder afzien of zere voeten. Ik was er gewoon ineens. In Vlaardingen. Ik ben er nog een beetje beduusd van.

Trein

Ergens begin december stapte ik in een trein - en tot dit weekend is die trein door blijven denderen. Althans, zo voelt de afgelopen tijd voor mij. Gelukkig ben ik nu even uit de trein gestapt. Dat geeft me meteen tijd om al het nieuws dat ik in januari kreeg te verwerken. De een ging z’n baan opzeggen, de ander scheiden, verhuizen naar ver. Allemaal grote berichten. Soms positief, maar ook wel triest en ingrijpend. Maar dat is het leven, zullen we maar zeggen.