Mexicaanse griep

"Ik heb geen Mexicaanse griep!" roept mijn zoon als ik bij de BSO uitleg waarom ik niet naar boven kan komen. Sinds afgelopen zaterdag zijn we in de ban van dé griep. Op die dag kwam onze zoon thuis met hoge koorts en een opvallend hoestje. "Mexicaans", riepen mijn man en ik in koor. En ja, alles leek erop te wijzen. En dan? Want daar staat niks over in de krant. Er staat wel hoeveel maatregelen de bedrijven hebben genomen en welk drankje er bij Balkenende op z'n nachtkastje staat. Maar als je dan zelf die enge griep in huis hebt. Wat dan te doen?

Mensen gaan je mijden. "O, de m-griep. Dan kom ik volgende week wel even langs." En je kunt je zoon natuurlijk niet naar de crèche sturen. Een lopende tijdbom is het. Dan maar thuisblijven, werk even uitstellen en je zorgfunctie uitoefenen. Maar hoe is het eigenlijk om die vreselijke griep te hebben? Als ik naar m'n zoon kijk, die al een paar dagen heel tevreden dvd's aan het kijken is, valt het allemaal best mee. Een griepje, dat is alles wat het is. Ik hoop overigens wel dat het bij één griepje blijft hier in huis, en niet vier. Ik heb nog veel te veel te doen.

Werk aan de winkel

Vakantie is voorbij. Ik hoor hard aan het werk te zijn. Nieuwe klanten te zoeken. Uitdagingen te vinden. Het boek van Covey te lezen. En wat ben ik aan het doen? Ik zoek naar campings op internet. Ik kijk naar het weerbericht in Tursac (waar we twee weken geleden met ons tentje stonden). Ik ben niet productief!

Maar morgen is het vast anders. Als je bij een baas werkt, sta je toch ook uren bij de koffieautomaat met vakantieverhalen. En leuk is het natuurlijk wel. Even terugdenken aan die groene camping, dat ijskoude zwembad, kanoën in de Dordogne en eten in de Auberge. Nagenieten hoort er gewoon bij. En als ik dat als kleine zelfstandige via internet doe, dan moet dat toch kunnen. Hè, dat lucht op. En nu maar weer iets zinnigs gaan doen, als een planning maken of zo.