Huisje

Dat zou ik nooit doen: op vakantie gaan in een huisjespark. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik was nog young, free en niet echt single meer toen, maar wel kinderloos. Nu zo'n tien jaar later moet ik bekennen dat ik me niet aan mijn voornemen gehouden heb. Vorige week zat ik in een Landal Greenparks huisje samen met man en kinderen en ik vond het nog leuk ook. Eekhoorntjes, fietsen, zonnetje en 's avonds met de voeten op de bank. Geen computer, alleen een boek of krant in de buurt.

Wat is er met me gebeurd? Waar is de avonturier gebleven die de wereld wilde ontdekken? Ik heb wel een stukje van de wereld ontdekt hoor. Het valt ook best wel mee. Maar de ontdekkingen staan op dit punt in mijn leven even stil. Is dat nu erg? Daar ben ik nog niet uit. Wat ik wel als geruststelling kan zeggen, is dat ik ook net terug ben van een weekendje Barcelona. Daar ben ik meteen na mijn weekje Landal naartoe gevlogen samen met vriendinnen. Maar daarover in mijn volgende blog meer.

Cold Feet

Ieder jaar kom ik mezelf weer tegen … in de herfst. Ook nu weer. Werk, gezin, ineens is alles een stuk minder makkelijk. Wat te doen? Cold Feet kijken. Dat is mijn remedie voor neerslachtigheid. En het werkt eigenlijk altijd. Althans, voor even.

Op de bank en kijken naar de levens van Adam, Rachel, Pete, Jenny, David en Karin. Dat is beter dan drugs. Vijf jaar geleden ben ik begonnen met het kijken van alle seizoenen. Zo’n drie jaar later was ik klaar. Nu ben ik weer begonnen. Ik zit in serie twee nu. Nog drie series te gaan. Heerlijk.

Verplichting

Ik moet nog even iets kwijt. Heb weinig tijd voor een lang verhaal, maar voel me wel verplicht iets te melden over mijn ziekenhuisbezoek. Ik heb geen tranen gelaten, maar mijn zoon wel een paar. Het viel me zwaar hem achter te laten op z'n operatiebed, bij al die groene jassen. Maar na vijf minuten mocht ik hem alweer zien. Dus dat viel mee.

Hij lag ik een uitslaapkamer, een beetje bloederig en suf. Ik mocht hem even op schoot, maar moest al snel de kamer verlaten, samen met mijn mannetje. Er waren namelijk nog een heleboel kindertjes na ons die vandaag ook aan de beurt waren. Allemaal amandelen. En nu? Nu is het wachten op het resultaat. Hopelijk geen snotneuzen meer.

Neusamandelen

Neusamandelen. Weet jij waar we die voor hebben? Dan weet je meer dan ik. Ik heb ze altijd al mysterieus gevonden. Is het er een of zijn het er meer? Je spreekt immers van neusamandelen, in het meervoud. En zitten ze nu in je neus of in je keel? Ik weet dat die van mij geknipt zijn toen ik een jaar of zeven was en dat dat mijn eerste keer in het ziekenhuis was. Nu moet ik weer, maar dan niet voor mezelf. Dit keer ga ik samen met m'n zoon. De geschiedenis herhaalt zich.

Zoonlief heeft altijd een snotneus. Ik verwacht dat dat straks over is. Nee, ik neem aan dat dat over is na de operatie. We gaan natuurlijk niet voor niets zo'n enge operatiekamer in morgen, waar mijn mannetje dan ook nog eens onder narcose gebracht wordt. Hij gaat het wel redden denk ik. Maar of ik het droog houd dat weet ik niet zo zeker.

Kastjes

Is het raar om te genieten van mooi ingerichte kastjes? Van speelgoed geordend per soort, kleur en gebruiksmogelijkheden? Raar of niet, ik geniet de laatste dagen van mijn Ikea-kastjes met groene, blauwe en witte plastic bakken. Loop elk vrij moment even naar boven om te zien of alles nog goed ligt. Strijk met mijn hand over een van de kastjes en vraag me af hoe lang dit er zo uit zal zien.

Sinds ik kinderen heb, is er speelgoed in huis gekomen. En beetje bij beetje neemt dat speelgoed het huis over. Barbies, duplo, boeken en heel 'dingetjes'. Potloodjes, poppetjes en andere onzin die we tegenwoordig op school en op de crèche uitdelen bij een verjaardag. Ja, ik ook. Want dan hoef je tenminste geen snoep te geven. Maar, nu is er dus weer wat orde hersteld in huis. Het speelgoed heeft een plek gekregen op zolder, in groene, blauwe en witte bakken. Er is nog wel wat overgebleven. Spullen waar niet meer mee gespeeld wordt en heel veel lege kistjes. Die liggen nu in de (voorheen) babykamer. Maar daar kijk ik nu even niet naar. De deur van die kamer is dicht en blijft dicht. Voor nu dan.

Slecht weer (2)

Kermis, ik heb er nooit wat aan kunnen vinden. Maar kermis in de regen, dat is nog net een stukje erger. Bonkende muziek, drukte en dan ook nog eens nat en koud. Ik ren samen met vier kinderen en buurman van tent naar tent. Even schuilen, in de draaimolen, weer even schuilen en dan uiteindelijk in de poffertjestent belanden.


Leiden viert haar 'ontzet' vandaag en morgen. Daar hoort kermis bij en ook hutspot. Normaal zitten we aan lange tafels bij de Pieterskerk. Vandaag hebben we de hutspot maar opgehaald en zijn we hem thuis gaan opeten. Regen. 's Avonds meer regen. Mijn dochter en ik staan sippend aan een warme chocolademelk langs de route van de Taptoe. Paraplu's, bier en heel lang wachten op drijfnatte kindjes die met spandoeken en toeters langs komen lopen. Er komt een drumband langs. "Ik ben bang voor die mannen met stokken", fluistert m'n dochter me toe. "Ik ben bang dat ze gaan slaan."