Alleen

Ik was zaterdag alleen thuis. Geen kinderen en geen man. Ze waren allemaal uit logeren. Terwijl ik daar zo alleen zat, besefte ik ineens dat dit de eerste keer was, sinds ik kinderen heb, dat ik helemaal alleen thuis was. Ik vond dat best een bijzondere constatering. En toen hoorde ik ineens de poes mauwen. Weg was het moment. Toch niet alleen thuis.

Winnen

Elke prijsvraag waar Cas en Tess aan meedoen die gaan ze winnen. Althans, daar zijn ze van overtuigd. Niet dat er al veel gewonnen is hier in huis. Ik geloof zelfs dat er nog nooit wat gewonnen is, maar dat doet er niet toe. Als ze zich inschrijven of ergens aan meedoen, is de eerste vraag: ‘Waar zullen we dat gewonnen speelgoed straks gaan neerzetten?’ Bij mij is dat anders. Als ík aan iets meedoe, weet ik dat honderden anderen dat ook doen. Kleine kans dat ik ga winnen.

Het gevoel om misschien een winnaar te worden is een mooi gevoel. Je hebt hoop en een gezonde spanning. Maar dat verlies je dus als je ouder wordt. Alhoewel, soms win je dan ineens toch wat, buiten alle verwachtingen om. Ik won ooit een heel jaar boeken, echt een droomprijs. Toen ik hoorde van die prijs, verliet ik even de grond. Zo voelde dat. Het leek op dat gevoel van vroeger: die zekerheid van winnen en onbegrensde mogelijkheden. Lekker gevoel is dat.